شریک جرم هاے رمانتیک...

سر بجیب تفکر...

خیلی به خودم زحمت دادم لبخندی بزنم،تبریکی بگویم یا یکی از آن هزار و چهارصد تا پیام دیگری باشم که میگوید:پایدار باشید!
اما نشد..

نصیب من تنها بهت و سکوت شده بود.
همیشه همینطور بودم،تملق و چاپلوسی در مرامم نبود...
نمیتوانستم خنده فیک بر لب داشته باشم...
این شد که وقتی این جماعت رِل آلود را دیدم که هرچند وقت یک بار اعلام میکنند:
`` فلانی همیشگیمه..``
از من فقط یک چهره ماسیده بر گوشی با دو تا چشم گرد شده، ماند...!

تعویض آدمها،تعویض دل ها...
همیشگی هایِ گاز زده،نصف و نیمه مانده و دور انداخته شده،جایی برای شادباش و تبریک نگذاشته بود..این بود که دچار درد بی درمان سکوت شدم...!

اما سیل بزن و بکوبها،دست و سوتها را میشد در کامنتها دید...همیشه در صحنهای احساساتی!

پنج دقیقه ای میگذشت که همچنان خیره شده بودم به صفحه ی گوشی،هزار جور فکر و سوال در ذهنم رِژه میرفت تا اینکه یک سوال بی جواب نقطه ی فوکوس افکارم شد:

برفرض دو نفر اصلا دلشان میخواهد خیانت کنند،
اول به خدایشان...
دوم به دلهایشان...
سوم به آن بخت برگشته،همسفر و همسر همیشگیشان...

چرا ما با لایک ها،با تبریک گفتن ها،با تایید کردن ها،با به شوخی گرفتن ها،با دلقک بازی ها،با پایدار باشید ها، دامن میزنیم به این خیانت سه طرفه؟

اینجور موقع ها به ما میگویند:
"شریک جرم های رمانتیک" !

میم اصانلو